Nepal week 3

Week 3
17 feb, dag 15:
Vandaag werd ik nog slechter wakker dan, dat ik normaal heb met een kater. Ik ben verkouden geworden en mijn gewrichten kunnen niet meer functioneren. Heeft die oma uit de bus, mij toch goed te pakken gehad. Deze nacht ben ik om het uur wel wakker geweest. Wat een bak ellende zeg, maar goed, nu is het tijd om te gaan ontbijten en wat ochtendgymnastiek te doen. De yoga die ik dit weekend heb geleerd komt nu goed van pas. Mijn heupen, knieën en rug kunnen niet meer goed functioneren zonder beweging in de ochtend. Eenmaal opgestart werden we al weer geroepen voor ons tweede ontbijt. Hierbij werden weer veel verhalen verteld en veel gelachen. Net als mijn lichaam heeft mijn humeur ook tijd nodig om op gang te komen. Meestal bij het tweede ontbijt ben ik al weer aanspreekbaar en begin ik met Niels belachelijk te maken.
Shit, te gezellig gehad. Ja je raad het al, Niels en ik waren weer te laat. Het is ons nu wel duidelijk geworden dat Krishna niet altijd met ons meeloopt naar school en soms dus te laat komt. Hierdoor komen wij dus ook te laat. Erg verwarrend soms.
Eenmaal op school aangekomen ben ik met de social studies docent gaan zitten om het lesvoorbereidingsformulier uit te leggen. Ik heb afgesproken dat ik een voorbeeld les zal geven, zodat de betreffende docent kan zien wat er gebeurd, wanneer je werkt met een uitgebreide lesvoorbereiding. Meteen daarna vroeg de betreffende docent of ik bij hem in de les wilde observeren. Hij probeerde stukjes van de lesvoorbereiding erin terug te laten komen merkte ik. Plots vertelde hij tegen de klas in het Nepalees dat ik de volgende dag les zou gaan geven. Tussen al het Nepalees door verstond ik iets wat verdomd veel leek op het woord competitie. Volgens mij heeft de docent niet helemaal begrepen wat de bedoeling is. Het is namelijk geen wedstijdje wie het beste lesgeeft.
Tijdens deze les was er enorm veel onrust. Het begon met op te vallen dat het misschien nog te vroeg was met een lesvoorbereiding maar eerst te beginnen met klassenmanagement.
Na de betreffende les ben ik met de docent gaan zitten, welke niet veel tijd had. Niet veel tijd om dingen door te spreken dus. Vervolgens ben ik met Niels gaan zitten om met hem te gaan kijken hoe het werkt met het lesvoorbereidingsformulier. Niels vertelde me dat hij denkt helemaal terug te moeten gaan naar stap 0. Deze mening deel ik meteen met hem. Wat kunnen we betekenen voor deze mensen. Het schoolsysteem is als een oude fiets welke erg aan reparatie toe is. De overheid denkt hier anders over, want zolang de fiets nog fietst is het prima.
Dan te beginnen met docenten welke het lastig vinden om de Engelse taal te spreken. Ze begrijpen je vaak verkeerd en hebben niet heel veel tijd. Waar je in Nederland veel tijd hebt na school om met je begeleider of collega’s iets te bespreken, is hier om vier uur middags iedereen weg. In de pauze wil iedereen vooral echt pauze houden en zijn er niet veel docenten die graag over de lesstof willen praten.
Met een gemoede loos hart zijn Niels en ik terug naar huis gelopen. Thuis zijn we nog meer dan een uur aan het overleggen geweest hoe we het kunnen aanpakken. We dachten lekker bezig te zijn en hadden veel leuke dingen voorbereid om met de docenten te gaan doen. Echter blijkt dat de docenten hier nog helemaal niet klaar voor zijn en dat er eerst gekeken moet worden naar klassenmanagement.
Snel wat eten, Sherlock Holmes kijken en naar bed toe dan maar.

18 feb, dag 16:
Yes de dag is begonnen. Oh nee het is pas 00.00 uur. Pfoe tijd om op te staan… oh nee het is 01.00 uur. Mijn god wat was deze nacht weer een HEL. De verkoudheid houdt mij en Niels continu wakker, waardoor we telkens herinnerd worden aan het harde matras. Het is twee uur ’s nachts en ik moet plassen. Met een zaklampje loop ik naar beneden, zodat ik niet van de trap af val. Whooooowww, shit een duif komt met een moordgang op mij afgevlogen. Meteen was ik klaarwakker en stond ik in de vechthouding. Als of ik met deze Jackie Chan houding de duif zou intimideren. Oké nu is het echt tijd om te gaan plassen dus doorlopen. NEE dit meen je niet. De schuifdeur zit dicht en er zit een slot op. Eenmaal bedroeft terug in de kamer was Niels in de tussen tijd ook al weer wakker ‘Jo Wylie mag ik jouw zaklamp, dan kan ik even gaan plassen’. Nou maatje dik probleem dit gaat dus niet. Even is er door ons hoofd gegaan om van het balkon af te plassen of op het platte dak. We zijn te netjes opgevoed dus dit wordt gewoon ophouden.
Om halfzeven hoorde we de schuifdeur opengaan. Niels rende naar beneden, waarop ik volgde. Wat een buikpijn en wat een nacht wederom. Gelukkig worden we elke ochtend opgevrolijkt door de altijd blije Ba en Amaa. Er stond ons weer een heerlijke maaltijd te wachten. Daal bath power, 24 hour. Dat is het motto waardoor we elke dag ons bord leegeten.
Op school aangekomen begon het redelijk los te gaan in de leraren kamer. Onze Ba was het duidelijk niet eens met wat een docent zei, of wat hij had gedaan. Niels en ik zijn vandaag weer bezig gegaan, met het observeren van verschillende lessen. Daarnaast had ik natuurlijk ook mijn eigen les. Dit was de voorbeeld les waar de betreffende docent achterin zou zitten om te observeren. Door strak aan mijn lesvoorbereiding te houden kan de docent volledig mee kijken met mijn les. Elke stap die ik maak is volgens de lesvoorbereiding en ik houd me strak aan de tijd die ik ervoor in heb gevuld. Daarbij heb ik verschillende regels opgesteld aan het begin van de les. Dit zodat ik de betreffende docent ook kan laten zien dan klassenmanagement niet een probleem hoeft te zijn. Als je de regels maar duidelijk hebt en je ook aan deze regels houdt.
Wel was het jammer dat de docent zelf een paar keer door mijn les heen ging praten. De leerlingen snapte niet precies wat ik bedoelde, door de taalbarrière. De docent zag ik de mogelijkheid om in het Nepalees even alles nog een keer te herhalen.
Aan het einde van de les wilde ik samen met betreffende docent gaan zitten om de les door te nemen. De docent had op dat moment geen tijd en vroeg mij of het ook later kon. Met later dacht ik zelf aan een paar uurtjes later. Niet aan twee dagen later, waar ik op het einde van de dag achter kwam. Hij is morgen namelijk niet aanwezig.
Ik ben nog steeds erg verkouden en vindt het ook geen goed moment om mij hier heel druk over te maken nu. Ik kan rustig doorgaan met ander werk. Zoals het smoelen boek.
Ja je leest het goed. Ik mag lekker elke docent op de foto zetten zodat we een smoelenboek kunnen maken en uiteindelijk ook alle namen van de docenten weten. Dit is niet alleen voor ons makkelijk, maar ook voor de school zelf. Mijn vertaling van een foto-shoot was alleen minder goed.
Ik kreeg het voor elkaar om midden in de docenten kamer tegen de directeur te vertellen dat ik even een scool-shooting ging doen. ‘’Wylieeeee, gast, meen je dit. Hoor je wel wat je zegt man, dom ei.’’ Oohjaa oepsie niet helemaal de bedoeling. Mijn oplossing is gewoon keihard lachen en doen als of dit niet gebeurd is. De school zit erop en het is tijd om naar huis te gaan en te eten. Tijdens het eten was ik erg geïnteresseerd in de tika (rode stip die veel mensen op hen hoofd hebben).

19 feb, dag 17:
Voor ik begin te klagen over mijn nachtrust, kom ik erachter dat ik een goede cliffhanger had met betrekking tot gisteren. Oké de tika, wat is dit nou eigenlijk en waarom is hij rood. De tika staat voor het geloof in Shiva (de god van het hindoeïsme). Waarom staan er soms twee stippen op iemands hoofd. Nou dit is alleen bij de vrouwen het geval en het gaat hier om één stip tussen de wenkbrauwen en één stip erboven in de haargrens. De middelste stip is uit het geloof voor Shiva zoals ik al zei, maar die in de haargrens dan. Nou die doen vrouwen op als ze getrouwd zijn. Dit is voor de veiligheid van de man.
Dus mocht je ooit in Nepal komen en een mooie dame tegen het lijf lopen. Twee stippen betekend afblijven.
Nou weer terug naar mijn geklaag. Mijn nachtrust bestond deze keer uit twintig minuten slapen en twintig minuten wakker zijn. Dit kwam wederom door mijn verkoudheid. Daarbij lig ik onder een wel hele lekkere warme en dikke deken, maar is deze gemaakt van vlies. Zoals sommige mensen om mij heen weten heb ik last van astma. Zo een deken draag dus niet bij aan het optimaal gebruiken van mijn luchtwegen. Eindelijk de ochtend is aangebroken. Met elke stap die ik zet voel ik mijn lichaam langzaam afbreken. Nou kom maar op met die daal bath power, ik heb het nodig. Vandaag heb ik besloten eens met mijn handen te gaan eten. Niet omdat ik een kleuter ben, maar omdat iedereen hier mijn zijn handen eet. Eerst knip je, je nagels zo kort als mogelijk (bijna de hele nagel eraf). Dan ga je (een half uur lang) je handen wassen, zodat het echt schoon is. Oké Niels en ik hebben ons bord voor onze neus. Niels vindt het allemaal te veel moeite en pakt een lepel. Ik ben eigenwijs en ga met me blote handen vol in het hete eten zitten roeren.
Ik word keihard uitgelachen… oké ik weet niet wat ik verkeerd doe. Zitten er regels aan, met je handen eten. Het is toch gewoon vastgrijpen en in je mond proppen. Nee blijkbaar niet, er is een hele goede techniek voor om dit heel makkelijk naar binnen te krijgen. In plaats van dat mijn Ba het even voor gaat doen besluit hij samen met Amaa en Niels mij aan te laten kloten. Geen probleem voor mij ik mag met mijn handen eten. Meteen moest ik denken aan een goede vriendin van me. Wat zou zij het hier naar haar zin hebben. Geen apart voedsel, de thee is met melk dus super zoet, je wordt wakker gemaakt met koekjes en je mag met je blote hand door het eten roeren en er lekker mee spelen. Ja beste lezer, ik heb vrienden die dit echt helemaal geweldig vinden.
Het is tijd voor school. Deze keer pakken ze mij en Niels niet. We wachten niet op onze Ba, maar gaan zelf alvast lopen. Yes, we zijn op tijd. Elke dag is weer een verassing ook deze dag maken we weer andere dingen mee.
Het is tijd voor lunch en dat betekend weer een verassing wat we nu voor onze neus geschoven krijgen. Deze keer kregen we broodjes met groente curry. Iedereen had één broodje, behalve onze Ba. Deze man had er twee voor zijn neus. Er was in het Nepalees een discussie gaande, waardoor ik dacht met Niels ook een gesprek aan het gaan. Ons gesprek ging over het broodje van Ba. Vreten Niels en ik bij hem thuis zoveel dat hij op school een extra broodje moet. Zijn wij die dikke Hollanders die iemand arm eten? Eenmaal aangekomen bij zijn twééde broodje keek Ba een keer goed rond. Hij stopte zijn broodje in een zakje en knoopte hem dicht. Zo die is voor morgen zei ik tegen Niels, waardoor Niels in een lachbui schoot. Dit veranderde het gesprek van ons enigszins. Wat zou onze Ba wel niet denken als wij elke keer thuiskomen. Ieder woord dat we willen weten is vaak gerelateerd aan eten. Niels komt met de opmerking dat we deze avond best een kommetje kunnen maken van onze handen en alle fruitsoorten op noemen. Zo dat is Angur, dat is Shou, dat is Suntalee, huppatee naar boven en weg ermee.
20 feb, dag 18:
Vandaag hebben we weer een verkorte dag. Dit heeft te maken met Shivaratri dat morgen zal zijn. Hierdoor is het verstandiger om op tijd de bus te pakken, zodat we überhaupt nog Pokhara in kunnen komen.
Rond 14.00 uur hadden Niels en ik afgesproken met Sas en Yuki, om samen de bus te pakken. De dames moesten omhooglopen, waardoor er een half uur vertraging was. Mooi moment voor Niels en mij om te genieten van het uitzicht.
Yuki, was achteruit aan het lopen de berg op. Ja dit ziet er inderdaad heel raar uit. Volgens haar merk je zo niet dat je de berg oploopt. Achter (eigenlijk dus voor) Yuki kwam Sas aangekropen. Blijkbaar waren er ook nog twee begeleiders mee welke helemaal kapot waren van de berg tocht en halverwege op eigen tempo zijn gaan lopen. Op met zijn alle naar de bus, oooh mijn god wat kijk ik hier tegen op. Tuurlijk zat de bus vol op vier plaatsen na. De gentlemen zoals Niels en ik zijn komt naar boven en laten de dames zitten. Meteen hebben we hier spijt van. Alsjeblieft niet weer zo een rit richting hel als de vorige keer. Yes, er komt een plek vrij en de soort van conducteur wijst naar mij en zegt dat ik kan gaan zitten. Niels is een kop groter en heeft echt heel veel meer moeite om te blijven staan. Jammer Dan, we are not in the army’s now, we do leave a man behind. Ik kon heerlijk zitten en had een leuk gesprek met de man naast mij.
Eenmaal aangekomen bij lakeside gingen de schoolopleiders naar hen hotel om lekker te douche en wat te gaan eten. Tom had voor ons vandaag een ander hotel geregeld. Mijn god wat mag ik die jongen toch graag. Ik had een warme douche en een zacht bed, met witte laken. Geen vliesdeken, geen laken dat 30 jaar geleden wit was en nu geel, maar gewoon een lekker bed.
Mijn dag kan niet beter, oh jazeker wel. Ik kijk naar buiten en zie in onze tuin twee heerlijk hangmatten. Dips een ervan is sowieso van mij. Sas had een ukelele geleend van haar school waar ze dit weekend mee ging oefenen. De eigenaar van het hotel kwam langs en vroeg of wij een liedje konden spelen. Zijn gitaar kwam erbij, bier kwam erbij en ik lag in een hangmat. Wat een heerlijke dag.
We zijn met zijn alle lekker gaan uiteten en wilde daarna op tijd naar bed. Niet helemaal gelukt. Ik wilde na het eten een toetje halen (chocolade), Yuki moest wc-papier hebben, Niels stond ook in de winkel, maar geen idee wat hij aan het doen was en de rest was op ons aan het wachten. Voor dat ik buiten was, had iedereen besloten om de stad in te gaan en rustig wat te gaan drinken. Vooral om dat de schoolopleiders er ook zouden zijn wilde iedereen toch nog even de stad in. Pff ik sluit wel weer aan. Mijn ruggengraat toch laten liggen in Naudanda blijkbaar. Toch heb ik besloten het niet te laat te maken en heb naar twee drankjes die ninjabom gedropt (opeens verdwijnen).







21 feb, dag 19:
Dag van Shivaratri it is. Ik werd heerlijk wakker. Het bed waar ik in lig heeft een matras. Ja that’s it, het überhaupt hebben van een matras is zo veel waard. Ook al is dit matras maar zes tot zeven centimeter dik het voelt als een matras. Naast mij in het andere bed lag Niels. Deze man had niet goed geslapen. Vandaag kregen we te horen dat we naar een ander hotel moesten. Greenland hotel… nee blijkbaar weer een andere. Voor twaalf uur dus even ontbijten en je kamer weer helemaal in orde maken en je tas inpakken. Op naar het volgende hotel, daar weer de hele flikkerse bende uit de backpack gooien. Daarbij hoort altijd het gezeik van Niels op de achtergrond “Wylie, gast eerst gooi jij je hele bed vol met troep, dan gooi je ook mijn bed helemaal vol en vervolgens ook de hele vloer, blaadieblaa’’. Het is voor mij een beetje achtergrondgeluid geworden wat ik goed kan filteren. Ik weet dat ik die bende maak en ik probeer erop te letten, maar uit automatisme wordt het binnen twee minuten een chaos.
De rest van de groep ging al aan het bier en wilde Shivaratri goed inluiden. Ik besloot me hier niet mee bezig te houden, omdat er vanavond naar alle waarschijnlijkheid toch wel weer gedronken zal worden. Tijd om de stad eens echt goed te gaan verkennen. Tijd om naar het echt centrum te gaan. Niels wilde een nieuwe broek hebben en ik wist niet precies wat ik ging doen, maar vooral rustig een kop koffiedrinken en lekker door de stad slenteren.
Voor twintig roepie sta je in het centrum van Pokhara bij de Bishal soort winkelcentrum). Wat een winkel hier zeg. Echt elke hoekje wordt gebruikt als winkel. Hierbij heb ik het over winkels waar je niet met meer dan zes mensen in moet staan omdat het anders erg benauwd wordt. Voor mijn gevoel verkoopt ieder winkeltje hetzelfde. De standaard kleding en de standaard broeken. Overal vindt je wel ergens een tentje waar ze eten in de frituurpan aan het gooien zijn. Dit zit eruit als oliebollen alleen dan zonder inhoud.
Niels en ik besluiten gewoon lekker als een kip zonder kop lekker rondjes te gaan lopen. Het is aan het regenen vandaag, waardoor ik geneigd ben een paraplu te kopen. Waar halen al deze mensen een paraplu? Iedereen loopt met een paraplu, er zijn echt alleen in mijn gezichtsveld al meer dan 200 winkels, maar nergens een paraplu te vinden. Vijftien minuten later betrapte ik mezelf erop dat ik het gedrag van een vriend na deed. Wat deze jongen namelijk doet als hij enthousiast is, is het meerdere malen aantikken, met daarbij op een nog sneller tempo ‘’kijk, kijk, kijk, kijk, kijk, kijk’’. Wat voor je gevoel aanhoort als kekekekekekekek.
Ik had een paraplu gespot en zat met ditzelfde enthousiasme Niels aan te tikken. Wat blijkt alleen maar paraplu’s met bloemetjes. Dan maar geen paraplu! Het regent nog steeds en we hebben geen paraplu. Ik zie rechts naast ons een goed koffietentje waar ik graag droog wil gaan zitten. Er is wel plek, maar alleen buiten… tuurlijk alleen buiten. Gelukkig was het een overdekt plekje waarbij we tijd hadden om het thuisfront even snel in te lichten.
Ik had de avond ervoor een filmpje gekregen van een van mijn beste vrienden. Op dat filmpje dacht ik al te kunnen zien dat hij wat gedronken had. Mijn vermoede bleek te kloppen. De bedoeling was om met zijn drieën te videobellen. Een van mijn vrienden was verstandig geweest en had rustig aan gedaan. Hij zat in de trein terug naar huis en kwam net uit zijn college. De andere knakker daarentegen zorgde er bijna voor dat er nog meer barsten in mijn scherm kwamen. Wat zag deze man eruit en wat had hij een kater. Wat een verschrikking was dit om te zien, maar wat kon ik hiervan genieten. De frisse kop van de ene vriend van het scherm en de aftakeling van de ander aan de andere kant van mijn scherm. Halverwege zag ik een ander maatje verschijnen, de medeplichtige. Het was vanuit ver al te zien dat deze jongen gisteren een gezellig avond heeft gehad.
Toch nog even het laatste winkeltje inlopen om te kijken of er iets leuks is. Niels ziet een pantalon en ik zie een goed vest wat kan fungeren als zomerjas. Inpakken en meenemen dat spul.
Eenmaal aangekomen bij de rest van de groep, zagen we dat iedereen genoeg had gedronken. Dit is voor ons een beter tijdstip om ons eerste biertje te drinken. In de tussentijd hadden twéé mensen binnen onze groep een nummer geschreven over onze reis door Nepal, met als titel ‘’Alles is kut’’. Mocht je ooit in Nepal zijn geweest dan begrijp je dit nummer volledig. Mocht je alles hebben gelezen in mijn blog kan je je ook goed voorstellen hoe het nummer is opgebouwd. Vervolgens zijn we met de gehele groep plus begeleiders een hapje gaan eten en vervolgens lekker op tijd naar bed. Of toch niet…..?

22 feb, dag 20:
Ik werd wakker met een redelijke kater en vroeg aan Niels of ik met hem naar huis was gegaan. Dit bleek niet helemaal het geval. Blijkbaar is Niels eerder gegaan en zijn Yuki en ik in de achtruit gegaan in plaats van de vooruit. We werden door Vincent om 01.00uur opgebeld dat we snel naar ons hotel moesten komen, want de poort ging dicht. Een flits hiervan kan ik me zeker wel nog herinneren. Dat is de flits dat ik aan het rennen was met de telefoon aan me oor. Pff gelukkig hebben we vandaag een rustig dagje voor de boeg. Even lekker ontbijten met zijn alle en dan kijken we wel weer verder.
Tijdens het ontbijt merkte ik al dat het een heerlijke dag zou worden. Het was boven de 20 graden en ik was er klaar voor. Een korte broek aan, mijn camera om en zonnebril op en deze ramptoerist was klaar voor een nieuwe dag. Tijdens het ontbijt kwam er een leuke meid met haar vader voor bij lopen om aan een tafeltje te gaan zitten precies tussen de groep in. Deze was namelijk verdeeld in twee vanwege het ruimtegebrek. Onze opperboer Rens kreeg het uit zijn kaken om te zeggen ‘pffoe die zou ik wel doen hee’. Ja je raad het al, Nederlands. Rens werd de kleur van een tomaat en heeft gedurende het ontbijt zich niet meer omgedraaid.
Na het ontbijt had iedereen zich nog geen tien meter verplaatst naar een ander terras. Ik besloot dat ik vandaag echt een terras dagje vond. Thuis heb ik vaak in het weekend een lekker terras dagje. Schijnt de zon en is het lekker warm dan ziet mijn dag er vaak als het volgende uit: Eerst bij van Rijn een lekker wijntje drinken, naar Sint Anneke, uiteten, grote markt, omkleden, douche en naar Dollars met de afsluiting weer bij van Rijn.
Een ander land betekend een andere aanpak dus hier heb ik besloten om zowat de gehele dag op hetzelfde terras te blijven zitten. De rest van de groep besloot weer een scooter te pakken en op pad te gaan. Ik bleef achter samen met Niels en Kimberly. De cocktails zien er wel goed uit hé Niels. ‘’yep echt heel erg lekker’’.
We zijn hier blijven zitten tot dat René, Maureen, Els en de rest ons kwamen vergezellen. Op naar het restaurant om een hapje te eten. Na het eten terug naar het hotel want het is mooi geweest.
Blijkbaar beviel het hotel me op een gegeven moment toch niet meer en ben ik in me eentje op pad gegaan naar de bezige bij. Wel had ik de rest geïnformeerd dat ik ernaartoe zou gaan door een voice-memo in te spreken. Hiervan weet ik nog dat ik twee meiden staan bij de bar. Deze meiden bleken half Indisch te zijn en half Amerikaans. Ze keken me lachend aan zwaaide naar me, daarbij wuifde ze me over om bij hen aan de bar te gaan staan. Een van de meiden wilde graag wat shots met me doen. Het volgende dat ik weet is dat ik Niels en nog wat andere aan de andere kant van de bar zag staan waarbij iedereen mij aan het toejuichen was behalve Niels. Die keek met een nee schuddend hoofd mijn kant op. “Gast ik kan jou ook geen minuut alleen laten hé Wylie’’. Het volgende dat ik me kan herinneren is dat ik met deze betreffende meid aan het zoenen was midden in de club. Ik vroeg waar ze verbleef en kwam erachter dat het 20 minuten van de club was. Dit was me blijkbaar allemaal te veel moeite en ben verstandig met Niels mee naar het hotel gegaan.
23 feb, dag 21:
Ohh mijn god!! Wat heb ik gisteren allemaal gedaan en wat heb ik een verschrikkelijke kater. Ik word wakker naast Niels in een twee persoons bed waarvan het laken veel te klein is en het stinkt overal. Niels heeft me een beetje over gisteravond verteld. Ik kijk op mijn telefoon om te kijken of ik nog meer schade heb aangericht door mensen te appen. Blijkbaar heb ik wel een Instagram bericht. Aahh oké de dit moet het meisje zijn waar ik gisteren heel lang mee heb gestaan.
Om mezelf een beetje beter te voelen kruip ik de douche in. Een warme douche geeft me veel plezier ondanks de kater. Wat kan een mens toch blij zijn met warm water. Ik heb besloten dat ik mezelf moet herpakken. Ik begin met het opruimen van mijn spullen en mijn tas alvast bij de receptie neer te zetten. De rest van de groep is alvast gaan ontbijten bij de Bambo bar. Hee dit komt mij bekend voor. Hier heb ik gisteren de hele dag overdag cocktails gedronken. Toen ik bij de rest van de groep aankwam was het duidelijk dat ik niet de enige was met een kater. Ik ben blijkbaar nog redelijk vroeg naar huis gegaan. Een groot gedeelte van de groep dat aan het ontbijten is heeft dit niet gedaan en is lekker doorgegaan. Wat zag iedereen er verrot uit zeg. Ik besloot dat noedels mijn dag gingen redden. Dus een heerlijk noedels gerecht en twee sapjes verder kon ik ertegenaan.
Terug bij het hotel bleek dit toch niet helemaal het geval. Te vroeg gejuicht Robert. Ik ben in de schade op het gras gaan liggen en heb een serie aangezet. Vele om mij heen hadden hetzelfde plan als dat ik had aangenomen en probeerde zich te verplaatsen van de stoel naar de grond.
Om anderhalf uur in een bus te zitten waar je als een milkshake door elkaar wordt geschud was niet voor ons weggelegd. Vooral niet in de toestand waar iedereen zich in begaf. Voor 300 roepie, omgerekend €2,40 per persoon werden we met een taxi via een speciale route naar huis gereden. Dit was een grote 4x4 jeep waar zeven mensen inpassen. De chauffeur reed als een gek, maar ik had ruimte en kon zitten dus alles beter dan die bus. Doordat de taxi een andere route aannam dan de bus normaal doet kom je langs fantastische uitzichtpunten.
Op verschillende momenten reed de chauffeur zo dicht langs de afgrond op dat het voelde alsof de grond onder de banden aan het wegzakken was. Tuurlijk was dit voor mij een uitgelezen kans om nog wat kolen op het vuur te gooien. ‘’Hee guys als we hier wegzakken dan zijn we echt dood 100%. Dan zijn we wel met een moordgang weer beneden. Fleedwood mac heeft een mooi nummer gemaakt dat dan echt van toepassing zou zijn. ‘’ Ik was op deze momenten niet de meeste gewilde persoon in de jeep.
Eenmaal aangekomen bij het gastgezin kwamen we erachter dat er niemand thuis was. Ik liep de trap omhoog en kreeg meteen weer last van mijn ogen en begon te hoesten. Dit had ik vorige week ook al, maar op het moment dat ik Pokhara inging was dit weg. Ben ik allergisch geworden voor dorpen? Ja dat zou heel goed kunnen, maar dit leek meer weg te hebben van hooikoorts. Vorig jaar had ik voor het eerst iets wat leek op hooikoorts. Gelukkig heb ik toen meteen medicatie gehaald welke Jara netjes in mijn medicijn tasje had gedaan. Zelfs als is ze niet hier helpt ze me nog met mijn shit.
Even lekker serie kijken, wat eten en dan lekker mijn bedje in. Even lekker bijkomen van het weekend. Van onder aan de trap hoorde we de wel bekende woorden ‘’ Nils… Rowb-ert diener reediee’’ oftewel we kunnen aanschuiven.
Beneden stond ons toch een andere verassing te wachten. De dochter van de Krishna’s is vandaag jarig. Indirect dus onze sistra. Beneden stond ons een verjaardagritueel te wachten. De opa, oma en neefjes zaten beneden al te wachten. Wat blijkbaar ook bij de traditie hoort is dat je de verjaardag viert samen met een van je beste vrienden/vriendinnen. Een vriendin van onze sistra was dus ook aanwezig bij dit ritueel. Er lag een schaal met stukken fruit in kleine stukjes: banaan, mandarijn en appel. Verder was er een verjaardagstaart en lag er een schaal met Tika spul (voor de rode stip). Opa, oma en vader drukte allemaal een groot stuk op het hoofd van onze sistra. Daarnaast kreeg de vriendin van haar precies hetzelfde. Ook zaten de twee meiden elkaar te voeren met taart en fruit. Vervolgens ging sistra bij iedereen een stuk taart in de mond schuiven. Niels en ik kregen een bordje met een lepeltje.
BOEEMM THZZZ, de bliksem begon zijn werk weer te doen. De televisie stond uit en er was geen muziek meer. Ik besloot ondanks mijn brakheid de muziek box boven te pakken en muziek op te zetten zodat we konden gaan dansen. Stroom is uit dus internet doet het ook niet heel goed meer. Dit houdt in dat de muziek het ook niet meer doet behalve mijn gedownloade lijsten. De Engelstalige muziek gaat vooral veel te langzaam voor de mensen. Ik heb wel wat nummers die op de muziek lijken welke ik de hele avond heb gehoord. Toch keek Niels mij raar aan wanneer ik ‘’’tabi tabi’ ’opzetten. Niemand reageerde op dit nummer. Ja misschien kwam dit racistisch over om Turkse muziek op te zetten. Niet mijn bedoeling dus ik ben per direct gestopt met dj zijn en heb hen zelf laten kijken.
Naar een gegeven moment hoorde ik wat muziek door de box galmen en kwam iedereen op gang om te gaan dansen. Dit gelde ook voor mij en Niels. Naar een gegeven moment wilde dochterlief een tv-programma gaan kijken. De stroom was weer aan en er kwam een soort van Nepali Idool op. Niels en ik zaten er vol verwondering naar te kijken. Niet omdat we de taal ineens konden verstaan, maar vanwege de aparte achtergrondgeluiden welke je telkens hoort. Het lijkt op cartoongeluiden alleen worden deze toegepast bij de gewone zenders. Elke keer hoor ik mensen lachen als een van de geluiden opkomt. Het accentueert dus blijkbaar iets van comedy.