Nepal week 2

Week 2
10 feb, dag 8:
Vandaag werd ik wederom wakker gemaakt door Niels. Hij werd weer wakker gemaakt door Krishna. Een mooie wisselwerken om mij uiteindelijk wakker te krijgen. Ik heb vannacht weer iets meer dan elf uur geslapen. Krishna kwam deze ochtend koekjes een thee brengen. Hij had waarschijnlijk door dat we in de ochtend geen niet te veel op kunnen eten. Zoals eerder ben ik de dag begonnen met wat oefeningen. Ik had spierpijn van de vorige keer en dat was een bijzondere verassing. Ik had niet gedacht dat ik dit zou hebben naar 40 push ups en 60 crunches. Toch wel, oftewel Robert je hebt echt geen reet uitgevoerd afgelopen jaar. Gelukkig heb ik Niels naast me staan welke net zo weinig als ik heeft gedaan afgelopen jaar. Na de oefeningen zijn we even op het dakterras gaan kijken naar de omgeving om weer even lekker tot rust te komen. Vervolgens konden we ons al weer voorbereiden op de Himalaya aan rijst die we op ons bord zouden krijgen met van alles en nog wat. In de ochtend vertelde Ba ons dat we in de avond iets anders zouden eten dan rijst. Dit wordt niet heel vaak gedaan in Nepal, maar de kinderen van Krishna willen graag wat afwisselingen hebben dus vandaar dat moeders al vroeg bezig was met het maken van brood. Krishna zou zelf wat later vertrekking wat wij niet mee hadden gekregen. Om precies tien uur vertelde hij dat we toch maar eens naar school moesten gaan, terwijl we juist op hem aan het wachten waren. Lekker bezig boys tweede dag op school en al weer te laat. Zelfs in Nepal lukt het niet om op tijd te komen. Ik zie langzaam een constante factor verschijnen en dat is Niels. Nee grapje het is de schuld van de rest uiteraard wij doen altijd ons best. Tegen de middag zijn Niels en ik bezig gegaan met het onderzoeken van het schoolsysteem. Samen met een ICT-docent ben ik gaan zitten om de verschillen tussen het Nederlandse onderwijs en het Nepalese onderwijs op papier te krijgen. Hierbij kwam ik erachter dat er in Nepal een schoolsysteem bestaat welke niet bijdraagt aan de ontwikkeling van de studenten en daarbij uiteindelijk de economie. Een van de voorbeelden waar ik achter kwam tijdens dit gesprek is dat er in Nepal van klas 1 tot en met 10 allemaal op hetzelfde niveau word lesgeven. Er is geen niveauverschil voor de zwakkere en sterkere studenten binnen de school. Mocht je in Nepal het niveau niet aankunnen en dus niet slagen voor je eindexamen is er geen vangnet. Daardoor is de werkloosheid in Nepal ook enorm. De lesstof welke de studenten krijgen is vaak boven gemiddeld tot ver boven gemiddeld waardoor het soms onmogelijk lijkt om je examen te halen. Dit blijkt uit cijfers ook het geval te zijn. Ongeveer 25% van de studenten haalt het examen, waardoor er 75% zonder diploma of toekomstbeeld aan zijn/haar lot wordt overgelaten. Als vrijwilliger kan ik niets veranderen aan het onderwijssysteem wat is opgesteld. Dit is voor mij persoonlijk best lastig, maar ik zal hier mee moeten dealen. Tegen de middag kwam dezelfde ICT-docent met een uitnodiging voor een feestje een dorpje verder op. De moeder van een economie docent werd 84 jaar. Dit is een Nepal een heel groot feest, waar wij getuigen van mochten zijn. Hoe gaan we daarnaartoe dan? Nou met de motor uiteraard. Niels en ik mochten bij twee docenten achter op de motor naar het feest toe. Zonder helm, zonder bescherming achter op een motor, wat een goed plan. Gelukkig rijden de motoren niet harder dan 30 km/u op de wegen. Dit mede vanwege het slechte wegdek. Heelhuids aangekomen op het feestje (wat midden op de dag was, dus lessen gingen niet door) werden we meegenomen om een van de mooiste uitzichten te mogen bewonderen. Wat een natuur en wat een schoonheid. Ik zou hier uren naar kunnen kijken zonder een woord te spreken. Dit zegt meer dan genoeg voor mij.
Toch komt er altijd dat moment dat je het uitzicht achter je moet laten en dat je weer gaat. Wat hiervoor in de plaats kwam, was misschien nog wel een mooiere ervaring. Op het feestje werd er muziek gemaakt met vijf verschillende ondefinieerbare instrumenten. Echt Nepalese muziek welke niet vaak me te horen is in Nepal. Er is eten voor iedereen en er wordt lekker gedanst.
Tijdens het eten heb ik Niels zowaar gered van een week lang extreem wc-bezoek door hem op het laatste moment erop te wijzen geen water te moeten drinken. Niels kreeg meteen grote ogen en spuugde zijn eerste slok water op de grond. Youre welkom bro! Er werd gevraagd of Niels en ik wilde dansen door een paar collega’s. Niels is normaal niet van het dansen dus probeerde het subtiel af te slaan. Ik daarentegen zet mezelf vaak genoeg voor schut dus heb Niels meegetrokken en ben zo soepel als het kon de dansvloer opgegaan om de Nepalese dans te kopiëren.
Wat een ervaring was dit. Eenmaal terug bij ons gast gezin lieten we onze Moeder en Vader zien hoe goed we wel niet hebben gedanst doormiddel van een filmpje. Blijkbaar zijn Niels en ik natuurtalenten. Had niet anders verwacht.
Er stond heerlijk gebakken brood (soort van wrap) voor ons klaar met een heerlijke curry en natuurlijk ... ja je raad het al.… rijst. Na deze heerlijk dag ben ik lekker mijn bedje ingekropen om deze dag te kunnen verwerken.
Ik dacht even heerlijk te gaan douche. Nou dat liep toch even allemaal anders. Het water dat uit de douche komt is zo koud dat het voelt alsof je onder een waterstroom van de Himalaya staat. Toch even doorbijten en snel terug in mijn kamer opwarmen.
Niels was hierdoor goed voorbereid op de kou, wat ik oneerlijk vond. Dus ja, dat zit er maar een ding op. Niels zijn onderbroek boven de douche uitpakken zodat Niels in een veel te kleine handdoek naar boven moest sprinten.
11 feb, dag 9
Vandaag leek op een gewone schooldag dacht ik. Ik werd op tijd wakker, heb even gesport, ben vervolgens lekker gaan eten en daarna op naar school. Toch bleek dit niet de normale schooldag zoals wij het gewend zijn. Vandaag was ik van plan om in ieder geval drie lessen te observeren. Eerst ben ik begonnen met het observeren van een Engels les. Hierbij was de klas erg rustig en merkte je dat de klas respect heeft voor de docent. Vervolgens bij ik ben een docent economie de les gaan observeren. Dit was eerst een oudere klas waarbij ik veel heb kunnen observeren. Het bord gebruik van de docenten hier is vaak echt heel erg goed. De inhoud van de les wordt veelal gewoon letterlijk overgenomen uit het tekstboek. Alles wordt wederom teruggekoppeld aan Nepal. Elke les welke besproken wordt heeft een koppeling aan Nepal. Is dit ook zo in Nederland? Koppelen wij ook al onze lesstof aan ons eigen land? Misschien wel, aangezien het aanspreken van de belevingswereld bij de studenten een heel belangrijk aspect is in het onderwijs.
De les die erna volgde was een Engelse taalles aan klas één. De studenten van klas één zijn tussen de zes en zeven jaar. Deze les was voor mij wat deze dag geen normale schooldag maakte. Ik zag in deze klas dat wanneer de studenten (kinderen van zes of zeven) met een stift op hen hoofd werd geslagen wanneer ze zich niet gedroegen. Dit vond ik raar om te zien. Er wordt gezegd dat er geen fysieke straffen zijn, maar dit leek er toch wel een beetje op. Nog geen vijf minuten later kreeg ik de bevestiging dat er inderdaad fysieke straffen zijn voor de ‘studenten’. Niet alleen wanneer je als zes jarige eventjes niet gedraagt, maar ook als je het antwoord niet weet krijg je stevige klappen in je rug. Mocht dit niet genoeg zijn dan word je aan je oor van de grond afgetild. Pas als er tranen in de ogen staan kan de ‘student’ weer op zijn plek gaan zitten.
Ik wist dat het nog weleens voor komt over de wereld dat leerlingen op school fysieke straffen krijgen, maar hier was ik toch niet op voorbereid. Wat kan ik hier slecht mee omgaan!!
Om even af te koelen ben ik samen met Niels het volgende uur samen buiten in de zon gaan zitten om te gaan werken aan een les over PowerPoint. Onze Ba had namelijk gevraagd of we de docenten een Les wilde geven in PowerPoint. Langzamerhand krijgen Niels en ik een erg druk programma voor de hele week. Naast ons eigenwerk voor school krijgen we het ook aardig druk met werk voor onze school in Nepal.
Tijdens het avond eten deze avond wilde ik graag weten welke spellen de Nepalese kinderen spelen in hen jeugd. Dit zodat ik hier misschien iets van kan toepassen in een van de voorbeeld lessen. Vader legde ons de spel regels over cricket uit, wat nog steeds niet duidelijk is. En vertelde aan de hand daarvan wat spellen die hier soort van mee te maken hebben, welke de kinderen in hen jeugd spelen. Kunnen jullie het nog volgen?? Ik namelijk niet… De tactiek ‘smile and wave’ wordt vaak door mij toegepast wanneer ik in zulke situaties zit.
Krishna is onder directeur en heeft ook een hostel waar veel leerlingen blijven om zich optimaal voor te bereiden op de examens. Niels en ik besloten samen een film te gaan kijken in bed om de tijd te doden en zijn vervolgens toch maar weer om negen uur gaan slapen.





12 feb, dag 10:
Ik werd vandaag weer fit wakker en was weer klaar voor mijn ochtend routine. Niels werd iets minder fit wakker en ging kapot van de spierpijn. Hij besluit vandaag niet mee te doen met de ochtendgymnastiek, omdat hij bang is vleugels te krijgen. Slechte smoes om niks te hoeven doen, maar ik accepteer hem.
Eenmaal op school aangekomen werd er aan mij en Niels gevraagd om een les over te nemen van een docent welke absent is. Dit betreft een les aan klas één. Even voor de duidelijkheid… het gaat om kinderen van zes jaar oud welke geen Engels spreken, maar alleen woordjes kunnen herhalen. Waar wij heel snel achter kwamen is het feit dat kinderen van zes jaar oud echt kapot druk zijn. Jezus wat een energie en wat een chaos. Het aanspreken van de leerlingen gaat ook niet echt goed, want ja de leerlingen spreken geen Engels en ik spreek geen vloeiend Nepalees. Waarom hebben ze ons dit aangedaan en hoe gaan we dit in god zijn naam aanpakken. Ik ben uiteindelijk maar Engelse zinnen op het bord gaan schrijven welke de leerlingen moesten herhalen. Vervolgens ben ik gaan tekenen om de leerling de Engels benaming van verschillende voorwerpen aan te leren. Niels zijn taak was iedereen terugsturen naar hen plek en zorgen voor iets minder geschreeuw.
De docent die ons deze les had gegeven bleek er zelf gewoon geen zin in het hebben. Het uur erna zou deze docent de klas weer (eigenlijk nog steeds) hebben. Okay payback time. De laatste vijf minuten van de les ben ik als een tijger en als beer door de klas gaan kruipen en schreeuwen. De leerlingen gingen mij kopiëren. Yess little kiddo’s, doe mij maar na zo hard en lomp als je maar zijn kan.
De bel ging en de docent wilde de klas binnen komen. Ik had het voor elkaar gekregen om de hele klas om te toveren tot een dikke bende en een grote dierentuin. Vervolgens heb ik de docent een hand geven en hem succes gewenst. I’m out.. bye bye, mij pakken ze niet.
Vervolgens werd er gevraagd of ik ook nog even klas vier les wilden geven, oftewel weer tekeningen maken. Dit heb ik uiteraard weer gewoon gedaan. Wel heb ik voor mezelf besloten dat dit niet de bedoeling gaat zijn van mijn komst hier. Het is volgens mij niet helemaal de bedoeling om les te geven aan leerlingen en daarbij al helemaal niet met de leeftijd welke de Pabo docent lesgeeft. Voor nu is het wel even leuk, maar vanaf volgende week neem ik meer de rol aan als begeleider en wil ik alleen voorbeeld lessen geven.
Eenmaal thuis aangekomen werd er weer van alles voor Niels en mij gedaan. Het is heerlijk dat alles voor je gedaan wordt, maar ergens voel ik me toch bezwaard. Dus uit beleefdheid vraag ik nogmaals of wij echt niets kunnen doen. Krishna stelt voor dat Niels en ik volgende week een dag gaan koken voor hen. Iets typisch Nederlands. ‘Gast jij kan ook niet even je bek houden hé, je moet maar door blijven ratelen en door blijven vragen. Nu moet ik volgende week iets Nederlands gaan koken, omdat jij niet even vijf minuten je kaken op elkaar kan houden’’ Niels.
Waar Niels vooral van baalt is het feit dat ik allemaal dingen beloof te doen, maar daarbij Niels ook opscheep met al deze dingen. Dingen zoals aardappels uit de grond halen. Alleen dan om vijf uur in de ochtend. Niels baalt soms een beetje van mij…




13 feb, dag 11:
Vandaag zou er een kort dagje op school zijn. We hadden namelijk met alle vrijwilligers afgesproken, om 13.30 pakken we de bus naar Pokhara. Ook zodat we met zijn alle uit konden vogelen welke bus we eigenlijk moesten hebben en waar we over moesten stappen.
Ja hoor, ook dit ging natuurlijk mis. Niels en ik hadden de bus gemist, omdat deze te vol zat volgens Krishna. Na twintig minuten kwam er een andere bus welke een stuk leger oogde. In alle bussen zit een chauffeur en een man welke alle betalingen regelt. Deze man onthoudt wie waar is gaan zitten en komt naar een tijdje een keertje langs om met je af te rekenen. In de tussentijd houdt hij ook in de gaten waar de chauffeur moet stoppen.
Is er dan geen bushalte Robert? Nee er is geen bushalte. Je hebt de weg en overal waar de bus langs komt moet je met je hand een gebaar maken (soort van op stuiteren van een tennisbal) zodat de bus stopt.
Wanneer deze man bij je komt om de busrit te betalen, moet je aangeven waar je naar toe wilt. Jaaa… had ons dat er ook even bij verteld. Niels en ik zaten achter in de bus. Ohhjaa dikke tip, ga NOOIT achter in een bus zitten in Nepal. Er is namelijk geen echt wegdek waardoor je om de twee seconde gelanceerd wordt. De eerste tien minuten kan je erom lachen. Na twintig minuten doet het echt pijn. Na dertig minuten ben je gewoon heel chagrijnig en naar veertig minuten begin je te duimen dat de bus het ravijn in rijdt.
Om terug te komen op het aangeven van je eindlocatie. Dit moet je erbij zeggen zodat de bus ook daadwerkelijk stopt op deze locatie. Dit was bij ons niet het geval. Onze bus reed heerlijk door tot hij uitkwam op een soort van eindstation. Hier was het niet meer mogelijk om een bus te pakken naar Lake site, werd ons verteld. Helemaal … ! Ik besloot zelf niet uren te gaan rondlopen, maar mijn skills met afdingen te gebruiken om een taxi te nemen naar ons hotel.
In Nijmegen neem ik vaker een taxi en ben ik heel erg duidelijk, met als gevolg dat ik precies uit kom waar ik wil. Hier was ik blijkbaar minder duidelijk. Ik heb samen met Niels vijftien tot twintig mintuten in de taxi gezeten voor omgerekend €2,80 totaal. Onze eindbestemming was alleen niet ons hotel. Het was volgens de chauffeur heel dicht in de buurt. Je raad het al, we hebben nog minimaal twintig minuten gelopen in de brandende zon, met een volle backpack op de rug.
Eenmaal aangekomen zaten al wat mensen voor het hotel te chillen. Tijd voor bij praten en verhalen delen en tijd voor een koud biertje. We zijn uiteindelijk met de hele groep lekker gaan uiteten. Vervolgens wilde veel van de groep nog de stad onveilig maken. Op wonderbaarlijke wijze hebben Niels en ik een ruggengraat gekweekt en wilde lekker op tijd gaan slapen.
Dat liep ook even allemaal wat ander. Ik kreeg het voor elkaar om Niels zijn dure geurtje, keihard op de grond kapot te laten vallen in onze hotelkamer. NEEE dit meen je niet. Een stink lucht en ik wilde echt gaan slapen. Wie zet er dan ook een geurtje op de rand van een tafel.
Ja, dat was ik dus ook zelf. Ik voelde me erg gedupeerd, aangezien ik een nieuw geurtje kan gaan halen, niet meer gratis van Niels zijn geurtje kan mee profiteren en ik in die lucht moet slapen. Niels ziet dit toch anders. Eindelijk slapen, of toch niet. Nope net wanneer ik bijna in slaap val vinden mensen het een geweldig idee om ‘Hey June’ te gaan zingen.
Tegeltjes wijsheid van Robert: ‘Als je niet zingen kan, houd je gewoon je kop man’.

14 feb, dag 12:
Ochtends werden Niels en ik al vroeg wakker. Samen met Tom zijn we naar een bakker gegaan om even iets anders te ontbijten dan rijst. Vandaag staat er op de planning:
- Gesprek met René en Maureen
- Thuisfront berichten
- Inkopen doen
- Cultuur les
- Valentijn uitkiezen
- Uiteten
- Rust
Laten we boven aan beginnen. Het gesprek verliep goed en was heel erg positief. Niels en ik zijn erg goed bezig en lopen voor op ons eigen schema. Al met al een positieve boost om de dag mee te beginnen. Vervolgens kwam het kopje Thuisfront berichten. Ik heb verschillende berichten de deur uitgedaan en het videobellen opgeschoven naar morgen. Dit zodat ik tijd genoeg heb voor moeders en vaders.
Niels en ik kwamen er al meteen de eerste week achter welke producten we missen in ons gastgezin. Tandpasta, tandenborstels, shampoo, baterijen en nog wat troep wat ik al weer ben vergeten. In Nepal heb je elke vierkanten meter een winkel, maar een winkel waar je bovenstaande spullen kan vinden is erg lastig. René zou tegen de avond onze de cultuur lesgeven. Hierbij werd er zoals het hoort wat literatuur verwerkt en werd er gevraagd welke verschillen we hadden gezien, Nederland vs. Nepal. Vervolgens werd er gevraagd om onze ogen dicht toe doen en werd er een verhaal voorgelezen welke te maken had met het delen van je verhalen. Het verhaal komt erop neer dat niet iedereen thuis zal begrijpen wat je hebt meegemaakt en waarom je deze reis zo speciaal vond. Alle verhalen welke je wilt vertellen kan je niet altijd delen. En hoe ga je hier mee om als persoon.
Na onze cultuur les zijn we met de groep een hapje gaan eten. Hierbij mocht ik een keuze maak voor Niels. Niels heeft zelf met eigeninbreng iets besteld waarvan hij niet precies wist wat het was. Dit was exact hetzelfde gerecht dat we de hele week al hadden gegeten. HAHAHA ik ging stuk.
Oohjaa een Valentijn, de meest commerciële dag van het jaar. Toch kon ik het niet laten om Pim te vragen als mijn Valentijn. Ik kreeg meteen een reactie en zo werd mijn Valentijn van vrijdag 14 februari in 2020, in Nepal: Pim Mutsaers.
Een van de vrijwilligers zou in Paradiso mogen zingen. De hele groep inclusief René was aanwezig om hier getuigen van te zijn. Zoals je vaker in Nepal zult meemaken, beloven Nepalese dingen welke ze niet waar kunnen maken. Heel erg jammer.
Drie drankjes later lag deze jongen weer lekker in zijn bed.






15 feb, dag 13:
Het is vijftien februari, maar wel mijn 13e dag in Nepal. Dit heb ik gemerkt, want na gisteren in totaal vier drankjes te hebben genuttigd, werd ik vandaag met de grootste kater ooit wakker.
Een hele week niet drinken en gezond leven en vervolgens in het weekend wel alcohol drinken en minder gezond eten resulteerde in een verrot gevoel. Vandaag heb ik ook besloten om niet veel te gaan doen.
Tijdens het ontbijt kreeg ik een brownie smoothie besteld met daarbij een broodje met cottenchees. Ik was in de veronderstelling dat mijn smoothie best groot was. Dit had ik mis. Mijn smoothie was echt enorm. Deze dingen zijn niet gemaakt voor één persoon. Ook niet voor twéé personen, maar voor minimaal drie. Oh mijn god wat was ik misselijk had ik veel gegeten. Ik heb voor tien minuten in dezelfde houding gezeten, omdat ik mezelf niet durfde te bewegen.
Ik heb met mijn moeder gebeld en even besproken wat ik allemaal heb gedaan, om vervolgens in het gras weer inslaap te vallen. Toen ik wakker werd waren er al veel van onze groep vertrokken om een scooter te huren. Aangezien mijn toestand (heel brak) leek het me verstandig om dit weekend geen scooter te huren. Ik heb me bijna de hele dag vermaakt op het grasveldje van ons hotel. Hierbij heb ik tekeningen gemaakt. Heeft Rinske me Yoga geleerd, waar ik niet de goede broek voor aanhad. Verdomd moeilijk om een halve split te doen met een spijkerbroek. Daarna heb ik besloten Niels te vervelen en Vincent Krav Maga oefeningen uit te leggen.
Toch vond Vincent dat we iets met onze dag moesten doen dus ik heb alle kracht bij elkaar geraapt om vervolgens een stuk te gaan wandelen. We kwamen langs verschillende parken op waar we vervolgens ook door heen zijn gelopen. De rede dat ik dit vertel is dat ik met een hele domme vraag kwam, midden in het veld. ‘Hee Vincent jij bent bioloog. Zitten er ook dodelijke beesten in Nepal?’. Het antwoord daarop beviel me totaal niet. Al helemaal niet dat er veel slangen in Nepal zijn welke juist op plekken zoals het park waar wij door heen liepen zichzelf nestelen voor hen winterslaap.
Op de terug weg naar het Hotel kwamen we Sander tegen, waarbij ik het voorstel had gedaan om een Filmavondje te houden. Eenmaal terug bij het Hotel hebben we besloten om een keer luxe te gaan uiteten. Dit was de beste beslissing ooit. Wat heb ik lekker gegeten en wat een lekkere wijn heb ik op. Wat een heerlijke eten heb ik vandaag gegeten. Tuurlijk had ik weer veel te veel besteld, maar ik houd ervan om eten te delen. Na het eten wilde we met zijn alle film gaan kijken en natuurlijk waren Niels en ik de enige welke een televisie op de kamer had. Matrassen werden versleept bedden tegen elkaar en zo hebben we een groot gedeelte van de groep ‘in tot he wild’ gekeken (mijn lievelingsfilm).








16 feb, dag 14:
Het is vandaag zondag wat inhoudt dat we met de bus teruggaan naar ons gastgezin. Eerst nog even lekker ontbijten en even chillen in de tuin van ons hotel. Vervolgens besloten we met een groot gedeelte van de groep dezelfde bus te pakken naar ons gastgezin. Niels en ik hadden besloten niet de groep te verlaten, aangezien vorige keer onze busrit ook niet heel soepel ging. Eerst nog even wat dingen uitprinten voor onze stageschool en dan met iedereen de bus in. De bus van Lake site naar zero verliep heerlijk. Eindelijk zat alles mee met de bus.
Nee weer verkeerd Robert, want wat ons te wachten stond is lastig in woorden te omschrijven. Eerste een volle bus waarbij het tachtig graden leek. Vervolgens kwamen er een paar mannen aan welke een ticket hadden gekocht en een plek hadden gereserveerd. Tuurlijk precies waar wij allemaal zaten. Een mega volle bus en wij zaten op een gereserveerde plek. Tijd om uit te stappen want hier wil ik niet langer in blijven zitten. Collectief zijn we allemaal uit de bus gestapt om vervolgens op een andere bus te wachten. In een keer hoorde Niels en ik ‘Rob bert, Nils’, uit de al overvolle bus stak een hoofd die ons heel bekend voor kwam. Het was Krishna, onze Ba welke voor examens naar Pokhara was gegaan. Ook Vincent en Daan bleken in deze bus te zitten. Krhisna stond erop dat we ook in deze bus moesten stappen, om vervolgens samen naar huis te gaan. Wat een ellende. Er hingen letterlijk mensen uit de bus. Mijn bagage werd ergens boven op de bus gegooid. Is stond in een soort van bokje sprong houding mezelf overeind te houden tegen een ruit. Voor minimaal dertig minuten heb ik elk spiertje in mijn lichaam aan moeten spannen. Iedereen duwde een kant op en je werd zowat vertrapt in de bus. Mensen stappen via jou enkels de bus uit en trekken zich aan jou overeind of omhoog om vervolgens je een ellenboog in je ribbenkast te geven uit onhandigheid. Wanneer ik eenmaal mocht ‘zitten’ (op 12 cm een bil proberen neer te zetten) kreeg ik allemaal tassen met groenten op mijn schoot. Links naast mij zat een oma iedereen verkouden te maken, rechts naast mij zat een jonger meisje mij kusjes te geven op mijn schouder (heel apart).
Wanneer deze ellendige busrit er eindelijk opzat was het tijd om ons weer te settelen in onze kamer. Pff wat was ik kapot.