Nepal week 1

Week 1 verslag

3 feb, dag 1:
Vertrek uit Amsterdam Schiphol. Ik en Niels zij samen afgezet door Jim, René en Pim. Hier zijn we uitgezwaaid en mochten we meteen door naar onze eerste opgave ‘de backpack inchecken’. Ik had natuurlijk geen idee of ik elektrische apparaten in mijn backpack had waardoor ik eigenlijk alles weer had uit moeten pakken. Op het laatste moment kwam ik erachter dat het toch in mijn handbagage zat. Vervolgens werd er gevraagd om mijn visum. Deze had Niels bij zich. Hierdoor kon ik weer opnieuw mezelf voor schut zetten door Niels te moeten roepen aan de andere kant van in de incheckbalie. Eenmaal door de incheckbalie kwam de douane. Dit verliep allemaal prima, waardoor ik door mocht lopen naar de paspoortcontrole. Uiteraard had ik weer niet door hoe dit werkte waardoor ik mijn vliegticket door het scan apparaat ramde. Wanneer ik eenmaal een hoop gelach hoorde begreep ik dat ik iets verkeerd deed. Ik hoorde Niels achter mij zeggen ‘’ Wylie dit is voor je Paspoort man’’. Na vier pogingen met mijn paspoort kreeg ik nogmaals te horen ‘’ WYYLliiiieee houd je kop stil.’’ Blijkbaar zat er een scanner mijn gezicht te zoeken….
Nou eindelijk we hebben het vliegtuig bereikt en de reis kan beginnen! De reis zou van Amsterdam naar Abu Dhabi gaan waar een tussenstop zou zijn van drie uur. In het vliegtuig had Niels wat problemen met de beenruimte. Wat ik uiteraard zeer kon waarderen. Het vliegtuig had een mooi televisiescherm en alle films tot beschikking. Drie films, wat eten en geen slaap verder landen we in Abu Dhabi. Hier hebben we de tijd gedood met onze mooie Hollandse tulpen kaarten doormiddel van een potje toepen.

4 feb, dag 2:
Dit is de dag dat we vanuit Abu Dhabi naar Kathmandu vlogen. Ook hier had Niels weinig tot geen beenruimte. Wederom kon ik hier echt van genieten. Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Kathmandu begon het zonnetje al te schijnen. Het voelde aan als 19graden. Het betalen van het visum en het doorlopen bij de douane in Nepal duurt wel heel lang, maar is redelijk makkelijk. Er kijken wat mensen rustig naar je papieren. Er wordt hier en daar een stempeltje gezet en je mag door. Bij de bagage controle zit een man rustig op zijn stoel een beetje de tijd te doden en nog net niet te slapen. Eenmaal door de draaimolen van het vliegveld in Kathmandu mocht we wachten op onze transfer naar het hotel. Ons transfer was een oud Toyota busje waar alles en iedereen in gepropt werd. Meteen vanuit het vliegveld op de gewone weg was duidelijk hoe het verkeer in Nepal zich regelede. Beter gezegd niet regelt. OOOhhh mijn god wat een chaos is het hier in het verkeer. I love it. Geen regels en vooral gas geven remmen en toeteren. Zolang je niemand aanrijdt is het prima. Net iets voor mij. Meteen viel me op hoeveel stof en smog er in de lucht hing. Daarnaast de hoeveelheid straat afval welke langs de kant van de weg te vinden is. Eenmaal aangekomen bij het hotel zijn we onze tassen neer gaan zetten en hebben Niels en ik de straat een beetje verkend. Wij waren natuurlijk vergeten geld te wisselen op het vliegveld dus op avontuur naar een wisselkantoor of een pinapparaat. Naar twee minuten zoeken hadden we al iets gevonden en kon er bier gedronken worden. Eindelijk rust!! Naar een paar biertjes zijn we met zijn alle een hapje gaan eten en vervolgens lekker naar ons hotelletje gegaan.


5 feb, dag 3:
Vandaag werd ik vroeg uit me bed gerapt door Niels zodat we met de bus vanuit Kathmandu naar Pokhara kunnen vertrekken. Hier zou ik elk weekend verblijven voor de komende vier maanden. We stapte een toeristenbus in waar ik zeven en half uur in zou zitten om tot Pokhara te komen voor maar liefst €8,-. Tijdens de busrit zag ik alles om me heen veranderen. De lucht om ons heen veranderde van stoffig en veel smog naar een open lucht en veel bergen. Langs de weg zag je de huizen veranderen en veel natuur tevoorschijn komen. Plotseling waren er gigantische gebergte te zien waarvan iedereen die deze voor het eerst ziet van stil wordt. Veel mensen zaten langs de weg op een stoel of op de grond te genieten van de zon. Het verkeer om mij heen is nog steeds een chaos en het verbaast me continu hoe het kan dat we nog steeds geen ongeluk hebben gehad. Al het verkeer dat er rijdt heeft geen angst na mijn gevoel. Wel kom ik erachter dat er een soort van ongeschreven regel is in het verkeer. Wanneer je harder kan rijden dan de ander geef je gewoon keihard gas en houd je de claxon in tot dat er iemand remt en je op het nippertje voorbij kan rijden. Bij verschillende tussenstops heb ik wat chips gekocht, omdat dit het enige was dat me bekend voor kwam. Halverwege de reis was er een buffet waar je voor €2 onbeperkt kan opscheppen. De keuzes zijn rijst (uiteraard), verschillende curies (Vega en niet Vega), naanbrood, linzen, noedels en soep. Je mag alles pakken en zoveel als je op kan. Naar 7 uurtjes in de bus zijn we aangekomen in Pokhara. Hier hebben we al onze spullen neergezet in ons hotel ‘Greenland’. Eerst zijn we nog gaan uiteten met de hele groep bij een heerlijk Nepalees restaurant. Avonds zou Niels tweeëntwintig worden dus ik ben de winkel in gegaan en heb voor hem een flesje whisky gekocht en wat bier. Daarnaast moest er natuurlijk ook een verjaardag kroontje gekocht worden welke Niels de hele avond op zou moeten doen.

6 feb, dag 4:
Vandaag zijn we wederom vroeg opgestaan, met daarbij een hele goede kater. Het verjaardagsfeestje liep iets meer uit de hand dan we hadden gedacht. Ik werd wakker met een plant in onze kater en overal kleren en chips. Wat ik zeker wist was dat dit niet alleen door mij kwam, maar er meerdere schuldige waren aan dit kamer drama. Na dat ik gestrest wakker werd, omdat we ons weer eens verslapen hadden kwam ik tot rust toen ik hoorde dat de tas nog niet ingepakt hoefde te worden. Mijn rechtervoet kon dus weer uit de backpack gehaald worden, het aanstampen van mijn kleding was vandaag nog niet nodig. Toen we eenmaal beneden ons bij de rest van de groep hadden gevoegd kreeg Niels van René (de oprichter van de Maya foundation) een dikke rode stip op zijn hoofd. Vervolgens hebben we de weg naar de bushalte gelopen om vervolgens in een typisch Nepalese bus mee te rijden. Je kan je voorstellen dat iedereen boven de 1.70 meter een probleem heeft in de bus aangezien de gemiddelde lengte 1.60m is. Wederom heb ik me kostelijk vermaakt op al het geklaag van elke lange Nederlander in de bus over hoe klein het is en hoe krap het is. Het verkeer blijft me tot vandaag nog steeds elke keer fascineren. Na een bus rit van een half uur waren Verschillende onder ons nog erger eraan toe van de kater dan voorheen. We liepen richting Oxford (een school in Nepal waar twee van de vrijwilligers zouden blijven) om twee uur Nepalese les te krijgen. Je kan je voorstellen dat dit met een kater best een opgave is. Dit vooral omdat de taal niks lijkt op een van de talen die wij in het westen kennen. In de pauze werden we door de directeur in een andere kamer geroepen waar twee grote dozen op tafel stonden. Dit waren cadeaus voor Niels. In deze dozen zaten twee taarten met daarop geschreven ‘Happy Birthday Niels’. Niels mocht de taart aansnijden en aan iedereen uitdelen. Tuurlijk ging dit mis!! Een lucifer in de taart, een plastic houdertje voor de kaarsen in de taart, een brandend luciferhoutje op de tafel en tot slot en geklungel met het opscheppen van de taart. “Niels je mag niet met je linkerhand te taart aanraken want dat is je poephand hier’’. Niels’’ Meen je deze ik ben echt brak … kut’’. Na dit fiasco te hebben doorstaan kreeg Niels nog een T-shirt van de school en gingen we verder met de les. Na de les ging iedereen lekker met de kinderen voetballen en basketballen. Ik vond het een prima moment om juist foto’s te maken en vooral even niet te veel te bewegen. De kater als 25-jarige is toch anders dan die van een 22-jarige. Avonds zijn we nog even lekker uiteten geweest, waarna Rens op het idee kwam om naar ‘’The Buzzy bee’’ te gaan. Dit bleek een of ander discotheek waar veel gedanst werd en waar ook veel werd gedronken en gefeest. Hier hebben we ons dan ook kostelijk vermaakt met de groep.

7 feb, dag 5:
Vandaag begon de dag weer met het halen van een ontbijt veel gehaast (op ons tempo wel), omdat iedereen weer moest wachten. We zijn vandaag weer op weg naar de Nepalese les. Hier kreeg ik een video oproep van een vriend van mij in Nederland. Hij was wezen stappen en zat op de wc te poepen. Aan zijn gezicht en spraak te zien en horen had hij een hele zware maar leuke avond gehad. Het was leuk om hem even te spreken en ik heb me kapotgelachen om de onzin die hij uitkraamde. Door het tijdverschil was het voor ons als in de middag en voor hem nog heel vroeg in de ochtend. Bij deze, mocht je het lezen ”Bedankt voor het lachen Corrie’’. Na dat we de busrit weer hebben overleefd, mochten we weer plaats nemen op de krappe bankjes om onze Nepalese les te starten. Dat ik meteen heel veel heb geleerd van de lessen vind ik lastig om te zeggen, maar dat ik veel heb opgeschreven dat is een ding dat zeker is. Ik ben al niet echt een ster in talen dus om Nepalees te leren is echt lastig. Wel vind ik het geweldig om accenten na te doen van mensen dus daar ben ik dan maar vooral mee bezig. Eenmaal terug in het centrum zijn we met zijn alle gaan lunchen. Na de lunch heb ik met Niels besloten om maar alvast onze kamer op te ruimen en onze tas in te gaan pakken. Dit wilde ik absoluut niet de volgende ochtend nog gaan doen! Na dat ik met Niels zijn tas en shirts de rotzooi van de vloer had geveegd ben ik alle bende die ik had uitgepakt weer in gaan pakken. Niels kwam vervolgens terug van het poepen en ging net zo mooi verder met zijn tas om de ellende op te ruimen. Het boeide hem blijkbaar niets dat ik zijn tas hiervoor gebruikte. Vervolgens ben ik begonnen met al mijn mailtjes door te gaan lezen. Door alle hectiek van de afgelopen weken en vooral dagen had ik hier nog geen tijd voor gehad. Vandaag ben ik dan ook begonnen met het aanmaken van mijn blog. In de avond zijn we met zijn alle wederom weer lekker gaan uiteten. Dit keer had ik gegrilde kaas met gewokte groenten, naanbrood, curry en een glas whisky. Wanneer je zoals ik geen vlees eet, dan zit je in Nepal goed. Nepalese bevolking eet vooral rijst. Zowel in de ochtend in de middag als in de avond. Pokhara is een redelijk toeristische stad waardoor je er ook heel veel andere gerechten kunt krijgen. Tegen de avond ben zijn we met de groep weer naar the Buzzy bee gegaan. Hier ben ik in plaats van te gaan drinken juist de dansvloer opgegaan. Dit kan ook te maken hebben gehad met het feit dat er wat Deense en Engelse meiden op de dansvloer stonden. Ik heb me prima met hen vermaakt. Wanneer ik terugkwam van al het dansen met iedereen trof ik een grote tafel met daaraan twee mensen, Niels en Rens. Zij hadden geen zin om te dansen, want daar wordt je moe van. Niels en Rens hadden voor zichzelf een drie liter biertap besteld en hebben zich prima met zijn tweeën vermaakt. Eenmaal voor bij het hotel dachten Sander (een van de vrijwilligers welke de verbouwing van een school regelt) Niels en ik dat er nog wat mensen aan het eten waren en dat we op hen moesten wachten, omdat de poort dicht zat. Ten eerste bleek na vijftien minuten de poort helemaal niet dicht te zijn maar gewoon op een pin… dankjewel Sander!! Ten tweede bleek er niemand meer te zijn gaan eten en waren wij de laatste... dankjewel Robert!! Je raad het al.… tijd voor bed, oohhh nee die kut plant moet eerst nog van onze kamer…! Yep nu is het tijd om te gaan slapen.

8 feb, dag 6:
Vandaag ben ik om 09.30uur opgestaan. De bedoeling was om 08.00uur op te staan, maar op wonderbaarlijke wijze heb ik wederom geen wekker gehoord. Om 10 uur moesten we ons verzamelen voor het hotel dus wederom weer geen ontbijt voor ons. Er wachten ons twee verschillende taxi’s welke ons naar verschillende scholen zou brengen en uiteindelijk ook ons gastgezin. De tocht ernaar toe was als een safari tocht waarbij er nauwelijks tot geen weg aanwezig was. Het uitzicht was fantastisch om te zien, maar toch voelde we ons als een martini ‘shaken not stirred’. Toen we bij de eerste school aankwamen (snowvieuw) hebben we kennis gemaakt met de directeur en de vice directrice. Hier kregen we speciale Nepalese thee, oftewel thee welke zo zoet is dat je spontaan diabetes krijgt. Wel heel lekker!! De zus van de vice directrice zou een groot feestje hebben een deze dagen dus wij kregen van alles mee voor het feest wat we onderweg wel even af konden geven. Zoals ik al schreef is de weg net een safari. Je kan je dus voorstellen dat de bloemkolen en aardappelen door de hele taxi heen vlogen met elke gat of elke bult waar we in of overheen jaagde. Eenmaal bijna bij het gastgezin aangekomen stopte de taxi met rijden. Ik dacht dat hij even ging nadenken over hoe hard dat hij de scherpe onverharde weg op te knallen. Dit bleek niet het geval, de taxichauffeur stopte, dit omdat hij niet omhoog wilde rijden en bang was zijn bumper te beschadigen. René, Niels en ik stapte de taxi uit om te kijken wat het probleem was. Kortjakje(ik) liep uiteraard voorop. Nadat ik de weg wat had aangepast door wat stenen van de weg af te gooien gaf ik het seintje dat de taxi er gewoon door kon. De taxi twijfelde nog steeds en zei dat dit niet ging. Uiteraard bleef ik doordrammen dat dit wel ging en dat hij gewoon gas moest geven (non-verbaal). Oké…. Ik had het fout... dit ging niet. De bumper was beschadigd en de taxi schaafde de hele onderkant aan een paar grote stenen. Sorry meneer de chauffeur, het wordt dus toch lopen. René vertelde dat het toch minimaal 750 meter lopen zou zijn naar het gast gezin. Ik had goede moet en deed mijn backpack om, pakte mijn andere tassen en greep in mijn andere hand het grote roze gevaarte van Niels vast. Voor de mensen het niet hebben mee gekregen zijn koffer is heel groot en heel erg roze (misschien handig voor het verhaal). Eenmaal boven op de berg gaf ik het op en mocht Niels zelf zijn spullen dragen. Dit heeft hij maar liefst 20 meter volgehouden. Daarna bedacht Niels zich dat het toch niet zijn koffer was en het ook wel gewoon over de grond gesleept kon worden. We stopte even voor de school om en foto te maken (heel mooi). Daarna kwamen we op een kruispunt met een nieuwe weg wat er verdomd veel op deed lijken dat deze gewoon naar de grote weg leidt.
Dit was ook zo…. Oftewel voor niks 700 meter alles mee gesleept. Toch maar glimlachen want ons gastgezin stond al te wachten. Eenmaal bij het gastgezin aangekomen stond onze Ba (vader) en Amaa(moeder) al op ons te wachten met een mooie gele bloem. We hebben ons meteen voorgesteld met het gebrekkig Nepalees dat we kunnen. Waarop ons gast gezin zich ook voorstelde. Onze Ba en Amaa hebben dezelfde naam waardoor je zou denken dat het makkelijk is om te onthouden. Nope geen idee ik denk iets met een K en een i verder kom ik niet. Na een kop munt thee te hebben gedronken en noedels te hebben gegeten hebben we afscheid genomen van René en Maureen. We werden meteen vol gegooid met eten en worden als goden behandeld. Tot zo ver ‘i like it a lot’. Ik wilde wat foto’s gaan maken van de omgeving en een rondje lopen door het dorp. Niels vond het een strak plan en we zijn met de camera op stap gegaan. Dit rondje is te lopen in 30 minuten. Dit kan niet als je blank bent en nieuw bent in een dorp in Nepal. We werden om de 10 meter gestopt en ondervraagd. Waar kom je vandaan, wil je wat drinken, ben je al getrouwd, hoe oud ben je, etc. Uiteindelijk zagen we weer het huis van ons gastgezin en dachten even rustig te kunnen liggen op bed. De buurman kwam naar buiten en stond erop om nog een kop thee te drinken en popcorn te eten. De mensen zijn zo gastvriendelijk dat is niet normaal. Ze spreken slecht tot amper Engels, maar willen toch continu op een of andere manier communiceren.
Eenmaal terug bij het gastgezin werden we weer volgepropt met een nieuwe maaltijd. Niels eet snel dus toen zijn bord leeg was werd dit gezien als ‘’ je hebt nog honger dus je eet nu meer’’. Ik was blij dat ik kon afkijken van Niels zijn fout. Deze man heeft voor vier personen rijst weg zitten kanen met tegenzin. We zijn vervolgens redelijk vermoeid in bed gaan liggen om te gaan slapen.
OOhhjaa slapen…. We zijn nog steeds niet klaar met deze dag. Het matras is zo dun dat je het kan gebruiken als sigaret vloeitje. Het verschil met de grond is dat je het nu minder koud hebt. Ooohhjaa kou. Mijn god wat heb ik verkeerde kleding ingepakt. Ik dacht dat het een beetje koud zou zijn. Verkeerd gedacht, het voelde als min twintig. Gelukkig kwam onze Ba(vader) een kijkje nemen en zag dat we met onze kleren en jas aan in bed lagen. Daardoor kregen we nog een mega dikke deken erbij. Superlief gebaar, toch heeft deze jongen zijn jas niet uitgedaan.

9 feb, dag 7:
Vandaag werd ik wakker gemaakt door niet alleen Niels maar ook onze Ba van het gastgezin. Deze vertelde dat het nu tijd was om thee te drinken en te eten. Het eten dat we kregen bestond uit drie boterhammen die gebakken waren in boter en suiker. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was en schrok een beetje. Elf uur achter elkaar geslapen. Dat is elf uur achter elkaar had geslapen verbaasde me niet zo heel erg, maar dat ik het elf uur lang had volgehouden op een bed dat zo hard was, dat ik spontaan medelijden kreeg met de inboorlingen vroeger verbaasde mij wel. Ik heb me voorgenomen om elke ochtend wat oefeningen te doen om mezelf een beetje fit te houden. Dit zal beginnen met elke ochtend twintig push ups en totaal zestig crunches. Hier zijn nog wat andere oefeningen aan toegevoegd. Ochtend yoga, want oh mijn god wat voelt mijn rug aan alsof er een olifant overheen is gelopen. Ik heb besloten Niels erbij te betrekken, omdat ik vind dat we samen te dik zijn geworden. Niels kon niet direct een goed tegenwoord geven, omdat hij wist dat ik gelijk had dus heeft met verse tegenzin meegedaan. Eenmaal beneden vertelde Krishna (Yep nu weet ik wel mijn gastouders heten) dat we moesten gaan zitten om te eten. ‘’Uhhmm I’m sorry but we just ate, like twenty minutes ago’’. Daar werd geen boodschap aangegeven en Niels en ik kregen een groot bord vol met rijst, curry, spinazie en linzen. Ik keek Niels even aan en hoopte dat dit eenmalig was, maar ergens wisten we dat dit een dagelijks ritueel zou worden. Daar gaat het sporten en afvallen. Dit betekend twee keer per dag oefeningen doen!
De eerste dag waren we bijna te laat op onze school. Dit was buiten onze schuld om vond ik. Krishna is de vice directeur en aangezien we bij hem verblijven dachten we dat hij ook wel enigszins iets zou geven om op tijd te komen. Wij waren met zijn drieën vijf minuten te laat en dat terwijl Krishna het ochtendritueel zou starten op school. Blijkbaar interesseerde niemand dit. Heerlijk gevoel!!!!
Na het ochtendritueel zijn we ons voor gaan stellen aan de rest van het personeel in de personeelskamer. De leerlingen zaten allemaal al klaar in de klassen terwijl de docenten nog even lekker rustig gingen bijkletsen. Niels en ik hebben verteld wat de bedoeling was van ons bezoek aan de school en wat we hopen te bereiken. Vervolgens ben ik meteen met een docent meegegaan van sociaal studies. Voor dat de les echt kon beginnen werd ik eerst voorgesteld aan de klas. De leerlingen vonden het heel interessant dat ik bij hen in de klas was. Er werd heel veel aan mij gevraagd en daarbij ook veel aan mij gezeten. De docent heeft niet echt een duidelijke lesvoorbereiding en verteld vooral uit het boek. Wat mij verder erg opviel was dat de meiden en de jongens gescheiden zitten van elkaar.
Mijn observatieformulier was dan ook bijna twee kantjes vol. Aan het einde van de les ben ik samen met de docent gaan zitten om deze door te nemen en zo positief mogelijk te vertellen wat ik allemaal heb gezien en wat er anders kan. Hij was het hier mee eens en vond het heel fijn dat ik bij hem in de klas zat om hem met wat dingen te helpen.
Vervolgens wilde ik nog een ICT-les gaan observeren, maar helaas ging dit niet door. Dit omdat er plotseling geen stroom meer was in de school. Tja zo kan het ook gaan. Ik ben in de docenten kamer gaan zitten om wat plannen te maken voor de week erop.
Welke workshops kan ik hen geven, wat kan ik voor hen betekenen, wat willen ze van mij aannemen, etc. Al deze vragen gingen door mij heen en ik heb eens goed na zitten denken over deze vragen. Uiteindelijk heb ik verschillende dingen op papier gekregen zoals:
- Het maken van een lesvoorbereidingsformulier in het Engels (voor structuur)
- Het DI- model uitleggen en laten toepassen
- Twee docenten expert maken in het DI- model en de lesvoorbereidingen
- Workshops geven met PowerPoint
- Manier van examineren zien te achterhalen
Bing Bing Bing…. de laatste bel ging en de kinderen mochten naar huis. Niels en ik zaten nog heerlijk te oreren over wat we allemaal wilde doen in de leraren kamer. Krishna vond het prima, maar dit kon ook thuis. Hij had blijkbaar alweer trek. Op de weg naar huis werd onze meteen gevraagd of we nog wat wilde eten. We moeten wel blijven eten, want in Nepal ben je als gast een Gód. Ik had nog geen honger aangezien er in de middag op school ook al weer allemaal voedsel door onze strot werd gepropt. Toch werden Niels en ik weer voorzien van wat koekjes en thee. Ik was redelijk moe van de hele dag dus wilde in bed gaan liggen en even relaxen. Ik besloot om hard op voor te gaan lezen uit mijn boek ‘de man in het zadel’. Niels was het hier niet mee eens en vond het irritant. Hier had ik volledig lak aan en ik bleef gewoon doorlezen. Uiteindelijk ging het licht uit en zijn we nog redelijk op tijd naar bed gegaan.